تحلیل سکانسی از فیلم «پاریس، تگزاس»

فرآیند فرافکنی در عشق به زیبایی در فیلم به نمایش در می‌آید. ابتدا نام زن، پس از آن فیلمی از خاطرات خانوادگی و تصویر «جِین» را می‌بینیم و در این سکانس زن از پشت شیشه‌ دیده می‌شود. مردها او را می‌توانند ببینند و او می‌تواند بشنود و حرف بزند. ( اشاره‌یی ظریف به ساختار روانی زنان و مردان) .
جایی که تصویر مرد روی چهره‌ی زن منعکس می‌شود ، فرآیند پروجکشن و بحث «آنیما» ( زنانگی درون هر یک از ما) به درستی تبیین می‌شود.
جِین از پشت شیشه‌ها جسمانیتی شهوانی را به دیگران می‌بخشد. انگار او هیچ‌گاه وجود ندارد. جین هم می‌تواند یک شبح باشد. انگار فقدان عشق در مدنیت ساخته‌ی دست انسان، امری محتوم است. تراویس و جین از پشت شیشه‌ها خاطره‌روبی می‌کنند. تراویس عمل نهایی را انجام می‌دهد و خودش را کنار می‌گذارد تا خانواده بار دیگر شکل بگیرد. و بالاخره جین از پشت شیشه بیرون می‌آید و فرزندش را در بازتاب شهر شیشه‌یی در آغوش می‌کشد و واقعی می‌شود.

پاریس تگزاس با زبان تصویر، ذات پارادوکسیکال عشق را به تصویر می‌کشد و به همین خاطر ماندنی می‌شود.

«پاریس تگزاس» ( Paris,Texas)

کارگردان: «ویم وندرس»

محصول: آلمان غربی و فرانسه/ ۱۹٨۴

برنده‌ی نخل طلای کن