یادداشتی از منظر روانشناسی عشق بر فیلم «ماه تلخ»

عشق چگونه به تنفر می‌گراید؟ آیا عشق و تنفر دیوار به دیوار یکدیگرند؟ ما چرا عاشق می‌شویم؟
عشق معمول را نامعمول می‌کند. همیشه را یگانه می‌‌کند. فرافکنی باعث می‌شود معشوق را آن‌گونه که می‌خواهیم ببینیم نه آن‌گونه که هست. به خاطر همین از قدیم گفته‌اند: عشق کور است!

«اسکار» و «می‌می» ِ «ماه ِ تلخ» رگه‌های مازوخیستی و سادیستی خود را برای یکدیگر عیان می‌کنند. رابطه‌ی آن‌ها یک چسبندگی عاطفی بر اساس عقده‌های هر دوست. یکی مردهای جاافتاده را جایگزین آنیموس تخریب‌شده‌اش می‌کند و دیگری میل به تنوع و شور مرده‌ی زندگی‌اش را در زنی زیبا و خام می‌بیند. سرانجام این دو نفرت است. زیرا هیچ‌کدام مسئولیت شخصی و تحمل بار سنگین جدایی را نمی‌پذیرد.
آن‌ها زوج جوان که رابطه‌شان سرد شده را بیدار می‌کنند. عشق تراژیک اسکار و می‌می حاصل فروشکستن فرافکنی‌های غلیظ آنهاست. این زوج هیچ‌گاه نمی‌خواهند مرگ رابطه را باور کنند. به خاطر همین جنایت عاطفی آنها را از درون تهی می‌کند.

«ماه تلخ»

کارگردان: «رومن پولانسکی»

محصول: ۱۹۹۲/ فرانسه

Bitter moon

Director: Roman Polanski

۱۹۹۲/France⠀